Een denderende trein...

We zijn in een denderende trein gestapt die  maar blijft rijden, vanaf moment één werd mijn agenda overgenomen door het ziekenhuis en de ene na de andere afspraak werd voor mij ingepland. Ik moet wel zeggen wat een goede begeleiding en wat wordt alles duidelijk uitgelegd.

Ondertussen stelde we onze omgeving op de hoogte, en kwamen de eerste bezoekjes. Wat ik me vooral herinner is dat alles in een waas aan mij voorbijging, alsof het niet over mij ging maar over iemand anders.

Het weekend erna stond een weekend weg gepland samen met mijn moeder en zussen, een weekend waar we allemaal naar uitkeken. Maar nu was natuurlijk de vraag zal ik wel gaan? Na advies en overleg met Arnoud besloot ik te gaan er lekker even uit en naar een andere omgeving.
Vol goede zin stapte ik een beetje verdwaasd in de auto maar we gingen er een leuk weekend van maken. Na ruim anderhalf uur rijden door een mooie omgeving kwamen we aan op een prachtig park in het oosten van het land, een nieuw park met hele hippe huisjes. We deelden de kamers in en gingen zitten voor een glas wijn maar vanaf dat ik de drempel over stapte voelde ik al wat heimwee in mijn buik. Ik dacht even acclimatiseren en dan wordt het vast leuk, terwijl ik de eerste slokjes van mijn wijn nam, mijn moeder gezellig de kaarsjes aanstak en ik mijn zussen hoorde kletsen stuurde ik Arnoud een appje; ik voel me zo raar. Arnoud bedacht zich geen moment en video belde me, ik liep naar de slaapkamer en terwijl ik Arnoud, Madelief en Florine. Mijn gezin, op het beeldscherm zag brak ik, eindelijk kwamen daar de echte tranen, ik huilde vanuit het diepste van mijn zijn, met diep uithalen schreeuwde ik hoe bang ik was, hoe verdrietig ik was, en dat ik naar huis wilde. Hoe had ik kunnen bedenken in een week waar alles wankelde mijn hele leven op z’n kop stond om bij mijn basis weg te gaan. Het enige wat ik wilde was bij Arnoud en de meisjes zijn, me veilig en vertrouwd voelen. Arnoud aarzelde geen moment regelde mijn nichtje om te komen oppassen en reed 1,5 uur naar mij toe om me te komen ophalen.

Mijn moeder en zussen liet ik in tranen achter, maar wat was het voor hen fijn om juist nu samen te zijn en toch te genieten van een weekend weg.
En terwijl ik in de auto stapte voelde ik de pijn uit mijn lijf vloeien, van alle ontlading hebben we in de auto alleen maar keihard zitten lachen om de meest slechte grappen. Iemand had onder mijn facebook post gezet: Eline ga ervoor laat je gezin niet in de steek, ik weet goed bedoeld maar stiekem natuurlijk de grootste angst als je aan het begin van dit enorme traject staat.

Angst dat bij momenten mij ineens kan aanvliegen, vooral in de nacht of als ik mijn kinderen lief zie spelen, we als gezin genieten van leuke dingen doen, als ik Arnoud alleen met de meiden zie en er door mijn gedachten schiet: zullen ze in de toekomst met z’n drieën overblijven?

Maar wat vooral naar boven kwam is positivisme, mij richten op herstel en niet op de ziekte.
En zo besloot ik om er mijzelf te trainen om elke dag weer met een positief gevoel op te staan!
Zodat ik zo lang mogelijk van mijn drie lievelingsmensen kan genieten.

Hoe het begon...

Eind september 2022, net terug van onze tijdelijk woning. Stonden we in ons prachtige nieuwe keuken, Madelief zat heerlijk aan de bar, Florine in de kinderstoel in de keuken en Arnoud schonk een lekker glas wijn in. En terwijl we van wat hapjes genoten bedacht ik mij hoe gelukkig ik was. Mijn prachtige gezin, in ons heerlijk huis. Laat de rust nu maar komen, na een aantal zeer turbulente jaren en terwijl ik zo intens genoot kwam er een luttele seconde een gedachten in mijn hoofd, zo gelukkig kan je niet zijn en staat jullie vast snel wat te wachten, en zo snel als de gedachten binnen kwam zo snel liet ik de gedachten ook weer los.

De donderdag erna, 29 september liepen we met z’n vieren in het bos. We genoten van de rust en begonnen samen leuke nieuwe plannen te bedenken. Geïnspireerd door een Instagram post kwam het idee om het jaar daarop de dam tot dam loop te gaan lopen, een loop van 16 kilometer. Een gezellige en bijzondere loop zei Arnoud die deze al weleens eerder heeft gelopen.
Tijd om na 2 zwagerschappen kort op elkaar weer wat aan mijn lijf en conditie te gaan doen.
En bedachten we, we stellen hier gelijk een mooi sponsor doel aan. Een goede stok achter de deur en mooi om gelijk wat te kunnen betekenen. Wat het doel moest zijn dat wisten we niet, wel dat het iets kanker gerelateerd moest zijn aangezien we de afgelopen jaren in mijn gezin hier al een aantal keer mee geconfronteerd waren. Welk specifiek doel? dat zal in de komende tijd wel duidelijk worden zeiden we nog…….

Die avond deed ik vol goede moed mijn hardloopschoenen aan, ik had een leuk schema gevonden en had er echt zin in om deze kilometers te gaan opbouwen. Heel trots liep ik de deur uit waar ik mijn buurvrouw tegen kwam die nog even zei: wat goed van je! Tijdens het hardlopen voelde ik al wat pijn in mijn rechterborst en oksel, ik dacht nog ja die zijn het sporten niet meer gewend en moet voor het rennen maar weer een goede sport-bh kopen want de huidige was wel aan vervanging toe.
Tevreden en voldaan stapte ik onder de douche.
Maar de pijn bleef en tijdens het douchen voelde ik toch even aan mijn borst, en ja hoor ik voelde een knobbel zitten, op dat moment voelde ik ergens ver weg in mij dit is foute boel. Maar zoals dat wel vaker gaat kan je dit blijkbaar als mens weg stoppen en tal van smoesjes bedenken. Ik was net ongesteld geweest dus is vast een klier die nog een beetje zit te klieren. Ik kleedde me aan en sprak wel met mezelf af om de volgende ochtend gelijk de huisarts te bellen.

De volgende ochtend, liep zoals wel herkenbaar voor elk jong gezin, lekker chaotisch, kinderen naar het kinderdagverblijf, rennen naar mijn werk en heerlijk de behandelingen in en tussendoor ander werk wegwerken. Hele plek in mijn borst vergeten, pas ’s middags toen ik aan het masseren was en herhaaldelijk met mijn arm tegen mijn borst stootte dacht ik er weer aan. Als je 16 jaar hetzelfde werk doet dan ken je je lichaam en het stootten tegen mijn borst had ik niet eerder zo gevoeld.

Salon gast in masker, en snel naar achter om te bellen, want ineens voelde ik de paniek.
Bandje van de huisarts, toets 3 voor spoed, kak is dit spoed of kan ik tot maandag wachten…
Ik koos ervoor om op 3 te drukken en dan zou de assistente wel bepalen of het spoed was, en na mijn verhaal zei ze, dit is spoed komt nu direct maar naar de praktijk ik stamelde nog iets van mijn klant in masker, haal ik eruit en ik kom eraan. Zogezegd zo gedaan en met rode wangen van spanning rende ik naar de huisarts toe.

En dan gaat het balletje snel rollen, hoewel de huisarts niet per se gelijk ongerust was en we eerst het weekend zouden aankijken of de pijn minder werd en het dan misschien toch hormonaal was zat ik toch dinsdag in het ziekenhuis voor een mammografie en echo. Vol goede moed gingen we op pad, zonder te weten dat we vanaf die keer gemiddeld 2x per week in het ziekenhuis zouden komen. Na de mammagrafie mocht Arnoud mee voor de echo en terwijl ik daar lag, hopend dat ik zo weer weg kon want ik had nog een afspraak in de salon staan, merkte ik al dat ze langer op bepaalde punten bleef kijken, en ineens schoof ze haar stoel naar achter en zei: ik neem gelijk een punctie en biopt,  op dat moment gebeurde en een aantal dingen in mij, eerst kwamen Madelief en Florine in mijn gedachten, mijn lijf begon intens te trillen ik kon mezelf niet stil laten liggen, en ik tegelijkertijd vroeg ik waarom? Ik zie plekjes en ik vertrouw het niet. En daar kwamen de eerste tranen, ik keek naar Arnoud, ik voelde een geruststellende hand op mijn been, schrik je? Ja ik heb 2 kleine kinderen dit kan niet!

Maar helaas het kon wel, vanaf dat moment stapte wij in een doordenderende trein en 24 uur later hoorde ik dat het foute boel was. In hoeverre dat moesten we nog afwachten, een lange week die wel een jaar leek te duren, tussen hoop en vrees waarin de ergste gedachten naar boven kwamen tot misschien hebben ze het wel fout. Slapeloze nachten waarin we beneden thee zaten te drinken wachtend tot dinsdag 11 oktober waar we het verlossende woord zouden krijgen.
En terwijl ik rechtop het ziekenhuis in liep, mijn lipstick nog even opdeed, want he ik verslons niet was gelijk mijn motto, plaste ik van de zenuwen bijna mijn broek. Welk zwaard hing er boven ons hoofd.

De langste minuten tot dan toe van mijn leven terwijl in het kamertje op de chirurg zaten te wachten, gelukkig waren zijn eerste woorden: buiten een paar plekjes in de oksel om heb je geen uitzaaiingen.

Ten eerste dankte ik God en brak er een glimlach door, ik heb de rest van het gesprek met een glimlach gezeten, zelfs toen hij zei je krijgt 16 chemo’s bleef ik lachen.

De impact van het traject drong pas later tot mij door……

Een spannende stap...

 

Al lange tijd droom ik ervan om te schrijven, een aantal jaren geleden bestelde ik bij de loi een schrijverscursus.  Ik zag het al voor me, een paar weken met mijn gezin naar Griekenland, waar zij zich op het strand vermaken en ik mij afzonder om aan een roman te schrijven. Vol goede moed ging ik aan de slag maar al snel slokte het dagelijkse leven mij alweer op.
Wat niet is kan nog komen, dromen mag! En misschien is het zelfs wel gewoon doelen stellen!

Met die gedachten tegelijk waren daar ook de leeuwen en beren, waar moet je over schrijven, wie zit daar op te wachten, er zijn al zoveel schrijvers en de grootste: wat zal iedereen daar wel niet van denken? Je geeft met schrijven toch wel een stukje van jezelf bloot.

En juist dat is door mijn ziekte veranderd, het maakt me niet meer zo uit wat anderen van mij denken. Waar ik eerder nog weleens op social media iets schreef met continu in gedachten wat zal een ander denken en me bedacht wie het zouden lezen, schrijf ik nu wat ik graag wil schrijven en delen, zonder scrupules , uit mijn hart.

En daarmee is geleidelijk aan mijn plannetje ontstaan om een blog bij te gaan houden.

Delen over het reilen en zeilen in ons gezin tijdens mijn ziekte, nu met mijn nabehandelingen die mij nog te wachten staan, mijn relatie,  open en eerlijk.

Graag nodig ik je uit om mee te lezen en je reactie met mij te delen!

 

En wie weet, reis ik uiteindelijk naar Griekenland om daar aan mijn eerste boek te schrijven.

 

 

 

Pats Boem een bom in ons leven...

Pats BOEM ineens valt er een bom in ons leven.
Om met de deur in huis te vallen, afgelopen week heb ik de diagnose borstkanker gekregen.
Wereld op z'n kop, verdrietig, wanhopig, bang, mijn lieve steun en toeverlaat Arnoud verdrietig zien, mijn kleine Madelief en Florine die van alles voelen maar er niks van snappen.
Nu voor onderzoeken aankomende week en dan zal mijn behandel traject bekend zijn.
Maar we gaan hem rocken! Er is heel ver weg een klein lichtje die steeds groter wordt. Tot de dag dat ie shined en ik vier dat genezen ben!
Waarom deel ik dit?
Omdat iedereen vraagt wat kan ik voor je doen? Er is één ding! Doe normaal tegen me. Als ik er straks anders uitzie of ziek ben, zeg nog steeds dat het kutweer is of juist de zon lekker schijnt. Ik wil me niet verstoppen, ik wil de kleine vreugde momentjes vieren!

Ik ben en blijf Eline en Ik ben NIET DE KANKER! 🙏💪